In eenzaamheid doolde ik

In eenzaamheid doolde ik. Schrale wind
dreef mij door de diepst verborgen dalen.
Gedachten bleven maar in mij malen.
Dan sterft de hoop dat je een uitweg vindt.

Toen - wilde Zij mij uit de put halen? -
toonde Natura mij een eindloos lint
met de bloem die als geen het oog verblindt.
De narcis, goudgeel stond ze te stralen.

Dreig ik in somberheid te verdwalen,
te vluchten in uitstel, talmen, dralen
verdicht m'n eenzaamheid tot labyrinth?

Hervind ik in mij m'n onschuld als kind
die mij weer aan het lichte leven bindt:
Zoals de narcissen m'n hart toen stalen....!

naar The Daffodils door William Wordsworth (1770-1850).